893.færsla.svefntalari

Hvað getur maður gert til þess að hætta að tala upp úr svefni? Rooosa óþægilegur kvilli? ávani? Veit ekki hvað maður á að kalla þetta. Þegar ég var yngri hafði ég nokkrar áhyggjur af þessu, sérstaklega á ferðalögum með skólanum eða kórnum eða álíka, þar sem ég óttaðist að ég gæti ljóstrað upp leyndarmálum án þess einu sinni að vita af því í svefni fyrir framan skólafélagana. Þurfti samt ekki að hafa svona miklar áhyggjur því að mér tókst að halda leyndarmálunum fyrir sjálfa mig, bæði í svefni og vöku (nema náttúrulega að ég VILDI segja frá), og talaði ekki upp úr svefni í svona ferðalögum, en varð hins vegar nokkrum sinnum vitni að skemmtisögum sofandi skólafélaganna. Þangað til núna. Fór aftur í kórferðalag, sem minnti mig svakalega á það þegar ég var í grunnskólakórnum. Herbergisfélagar mínir, Sólveig og Steinunn voru eitthvað að kjafta en ég rotaðist fljótlega eftir að ég lagðist upp í rúm. Allt í einu reisi ég mig við og spyr stelpurnar hvert þær hafi farið. Þær komu af fjöllum enda höfðu þær ekki farið neitt:) Smám saman vaknaði ég í þessum umræðum (mjög undarlegt) og áttaði mig á því að mig hlyti að hafa verið að dreyma. En ég er aaaalltaf að gera þetta. Nefndi þetta við Einar og hann sagði mér frá síðasta svefnspjallinu mínu:

Hann kemur upp í rúm eftir að ég er sofnuð. Ég klappa honum á magann og spyr: "Ertu með barn í maganum?" AHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAAHAHA. Guð mér finnst þetta svo ógeðslega fyndið að ég kemst ekki yfir það. Langdregna sagan um uppúrsvefnstalið mitt í kórbúðunum var bara svona inngangur svo að ég gæti komið þessari sögu að:)

Ætti kannski að taka það fram að Einar er ekki með stóra bumbu.