930. færsla. Ertu búinn að kúka?

Ég er eitthvað að kvefast. Er hálf stífluð. Hef áhyggjur af þessu, ég verð að segja það, þar sem nefið er mikilvægt atvinnutæki í starfi mínu. Jú, þegar maður vinnur með 16 eins til tveggja ára börn þarf maður að vera með nefið vel opið fyrir kúkalykt. "Hver er búinn að kúka?!" er sjálfsagt algengasta setningin sem ég segi þessa dagana. Ég þreytist ekkert á því að spyrja krakkana að þessu þó að fæst þeirra geti eða vilji svara. Og þau sem á annað borð svara, svara oft vitlaust, annað hvort til þess að losna við að lenda í bleiuskiptum, eða einmitt til þess að lenda í bleiuskiptum (getur virkað spennandi). Ein er t.d. farin að stunda það að segjast vera búin að kúka í útiverunni til þess að fá að fara inn fyrr. Þau eru ekkert vitlaus þó að þau séu lítil...!

Þetta er samt pínu skrítið, að vera svona opinn fyrir kúkalykt. Venjulega reynir maður einmitt að loka á svona lykt. Ég á svolítið erfitt með þetta, þ.e. að vera opin fyrir kúkalykt á leikskólanum en loka á hana annars staðar. Þarf virkilega að bíta í tunguna á mér til þess að gala ekki, hvar sem ég er stödd, ef ég finn skyndilega undarlega lykt: "Hver er búinn að kúka?!"

Held einhvern veginn að ókunnugt fólk tæki þessari spurningu ekkert allt of vel.
Sérstaklega ekki prumparinn sjálfur.