1027. færsla. Kaffi og krúsir

Ég held ég hafi, mögulega, verið að upplifa mín fyrstu alvöru kaffifráhvörf í dag. Líklega hefur þetta þó gerst áður en ég er ekkert endilega að leggja svona slæmar minningar á minnið. Eins og ég hef áður sagt er kaffi mikilvægt þegar maður er heimavinnandi húsmóðir. Ekki það að mér leiðist, almennt séð, og alls ekki það að ég hafi ekki nóg að gera, en sumt af því sem maður gerir er bara svolítið óáhugavert. Svona eins og þegar ég var að vinna á leikskóla. Fannst það almennt séð skemmtilegt og yfirleitt var brjálað að gera, samt leiddist manni stundum. Þetta er á þeim stundum sem barnið heimtar athygli sem veldur því að maður getur ekki verið að gera neitt annað en að sinna því, en samt tekur það að sinna barninu ekki nema rétt hálfa athyglina. Maður getur kannski prjónað á meðan, en það getur verið pirrandi því að barnið lítur kannski á prjónana sem keppinaut um athyglina eða sem spennandi leikfang sem það verður að prófa, allavega að koma í veg fyrir að mamman fái að einoka það. Svo bætist kannski ofan í þetta svefnleysi og þreyta - og kaffi verður besti vinur manns.

Hvað um það. Í gær drakk ég bara einn kaffibolla. Og það er reynda ýkjur að kalla þetta kaffi því að þetta lapþunnt kaffi, á litinn eins og tepoka hefði verið dýft í vatn í þrjár sekúndur. Skil ekki hvað gerðist í uppáhellingunni. Talnablindan byrgði mér kannski sýn þegar ég var að telja skeiðar á móti bollum.

Þegar ég vaknaði í morgun var ég svo með hausverk. Þrátt fyrir að hafa sofið í mjög sjaldséða níu tíma og aðeins vaknað einu sinni á því tímabili. Við Árni áttum svo leikstefnumót með mömmuhópnum í hverfinu og þar sem við sváfum lengi þennan morguninn hafði ég ekki tíma til að hita kaffi. Auk þess fær maður alltaf kaffi á þessum hittingum, hinar heimavinnandi mömmurnar og pabbarnir virðast vera sammála mér um nauðsynjar koffíns. En, ég lenti í ófyrirséðum vandræðum þegar ég fór inn í eldhús til að ná mér í kaffi. Það var vissulega kaffi á könnunni, en engir bollar á borðinu. Hins vegar voru þar nokkrar tómar glerkrukkur. Sko, ég hef nefnilega séð fólk drekka úr krukkum hérna. Ég starði nokkra stund á krukkurnar og velti því fyrir mér hvort ég ætti að drekka úr þessu. Ég vissi eiginlega ekki alveg hvort væri betra að vera hálfvitinn sem drekkur kaffi úr glerkrukku sem var bara á borðinu til að þorna og var ætluð í sultugerð eða eitthvað, eða hálfvitinn sem spyr um bolla þegar húsráðandi var búinn að raða krukkum til að drekka úr á augljósan stað. Þannig að ég ákvað að ég þyrfti ekkert á kaffi að halda.

Sem ég þó gerði. Komum svo heim í hádeginu og ég var búin að ákveða að taka ærlega til á meðan barnið svæfi, en þegar til kom var ég bara með svo mikinn hausverk að ég sá mér ekki annað fært en að leggja mig með barninu. Þrátt fyrir að ég hefði sofið óvenjulengi um nóttina. Þegar við vöknum svo bæði er ég enn með þennan bölvaða hausverk. Þá loksins gef ég mér tíma í að hita kaffi.

Og aaaahhh. Bless hausverkur, halló hressleiki!

Það góða við þetta er þó það að hausverkurinn lét mig hvíla mig svo mikið að ég hef líklega ekki verið svona úthvíld frá því að barnið fæddist. Gott. Mjög gott. Bara einn sopi af kaffi í viðbót.